Innleiing.

I opplysningstida kjempa folk om menneskerettar og det gjer dei framleis. Vår tid synest bere meir og meir preg av at innhaldet i menneskerettane smuldrar bort, det meiner eg viser klarare og klarare at folk treng å verte opplyste av Guds Ord, for slik får dei mest fundamentale menneskerettane. Vi får ta imot Guds rike som små born og komme inn i det. Alle som tok imot Jesus, gav han rett til å verte Guds born, fødde på nytt av livsens vatn og Ande, så vi får sjå Guds rike og komme inn i det. Vi får komme inn i fridomen i barnekåret hos Gud. Vi får prestetenesta i den nye pakt. Alt dette er fundamentale menneskerettar for den einskilde, slik bør det forkynnast og slik bør det verte forstått og motteke. Eg kan referere til nokre sentrale og velkjende bibelvers (Joh.1,1-15, Joh.3,3-21, Joh.14,6, Rom.8,12-39, Heb.9,26 & 10,14).

Dette er fyrst og fremst på det individuelle plan, Gud er personleg og vi kjem inn i eit personleg forhold til han (Joh.10,1…). Men det har også med vår sosialisering å gjere, for vi vert fødde inn i Guds rike, som hans born skal vi få leve i fridomen i barnekåret heime i Faderhuset. Slik er og blir Guds rike det meste fundamentale samfunnet i menneskelege samfunn allereie her og no, på denne jorda.

Sidan det er eit personleg forhold til den personlege Gud, som har skapt alle ting og er allmektig, kjem dette først og fremst til å handle om mitt personlege samfunnet med Faderen og Sonen, slik som eg sjølv opplever det.

Dette har relevans til det eg har skrive om profetien om Jesu gjenkomst og romantikken i desse dokumenta:

Her er det sentrale poenget at vi må drikke velje å drikke av kjelda med det levande vatnet, i staden for å drikke av denne verda sin sprukne brønnar, for å få noko varig, verdifullt og meiningsfullt både for tid og æve.

Synda skilde menneska frå Gud, det er det vondes problem og menneska sitt mest fundamentale problem, men med eitt offer tok Jesus bort synda ein gong for alle. På det grunnlaget vinn vi tilbake det tapte. I det gamle testamentet er  avgudane, laga av stokk og stein, kalla Lygna. Som motsetnad til dette er Jesus sanninga som set oss fri frå trældomen under synda og avgudane.

Evangeliet gir oss ei metode til å søke og komme til erkjenning av Sanninga. I tillegg har det i realfag vorte utvikla metode til å søke sanning. I begge tilfelle vert vi overtyda med fredelege metode. Vi kan oppleve at det vert motsetnad mellom metodene, men det må vi lære oss å leve med, så vi innser når den eine metoda tek over for den andre. Eg tenker meg at begge desse metodene vert fundamentale i eit framtidig fredsrike; tusenårsriket. Det er profetert at prestetenesta i den nye pakt vert fundamental i tusenårsriket. Med den skal vi søke sanninga i Guds Ord, men poenget mitt er at det er sameinleg med å søke sanning ved å studerer realfag og moderne teknologi.

Mi tru, bøn og von.

Eg vart opplærd til å påkalle Kristus som min frelsar og Herre og be han frelse mine næraste og be for folket og landet og be Fadervår. Når eg var ni år forstod eg at frelsa var det motsette av å verte dåra og forførd slik som ved syndefallet, så eg byrja å be han frelse oss frå det som første prioritet, be han frelse kvinna frå det og be han gi meg ei frelst kvinne til kjæraste og kone som andre prioritet. Når eg bad slik, merka eg at Jesus meg nær, som ein skugge ved mi høgre hand, slik vart eg kjend med han som min beste ven. Sidan har han ikkje forlete meg.

Når eg kom opp i ten-åra visste eg at alle som tok imot Jesus gav han rett til å verte Guds born, så i mitt hjerte og mitt stille sinn vedkjende eg for han og for Faderen at det var mitt val. Eg visste at det var viktig for meg å vedkjenne mi tru på Jesus for andre menneske. Det torde eg ikkje, men eg fornekta han ikkje heller, i staden vedkjende eg det for han og bad han setje meg fri frå den menneskefrykta. Mor mi hadde lært meg å be kveldsbøna mi, i staden for å prøve å gi meg ei bestemt løysing på ulike problem og langt ifrå prøve å gi meg løysinga på verdsproblema, så lærde ho meg at eg gjennom den kunne komme til Jesus med alle mine problem, små og store og det er då langt meir fleksibelt, liksom ein levande dynamisk skapning i staden for ein statisk stasjonær skulptur. Det verka som det vart kravt og forventa at dei kristne skulle stå fram som betre enn andre menneske, men eg følte at slik kunne eg aldrig verte. Men Gud er ånd og han gjer sitt verk i vårt indre menneske ved sitt Ord og sin Ande, Jesus gav meg ånd og liv frå himmelen i mitt indre menneske.

Eg likte matematikk og naturfag og når eg byrja på ungdomsskulen vart det klart at eg hadde gode evne i matematikk. Her var det om å gjere å bruke forstanden og eg opplevde det som ein motsetnad til den trua eg hadde i hjertet, det var to tenkemåtar som vart som ei dobbeltrolle eg ikkje var heilt komfortabel med, eg skjøna at det låg i tradisjonen, men den motsetnaden verka kunstig og overdreven.

Eg trudde og meinte at i det eg let meg forsone med Gud på evangeliets grunnvoll, skulle eg få det til å stemme. Når eg gjekk på ungdomsskulen vart eg forelska i ei kristen jente, det var den laglege tid for meg å vedkjenne mi tru på Jesus for dei andre. No var eg ikkje redd for å ved kjenne mi tru, for det stemte med den trua, vona og kjærleiken Gud hadde gitt meg i hjertet ved den Heilage Ande, det stemte med livet som var planta i meg ved Guds Ord. Sjølv om eg for stilt med det, ved å skrive kjærleiksbrev til henne, er eg viss på at det vart eit vitnemål for dei andre.

Eg opplevde det slik at kjærleiksforholdet mellom Kristus og hans brud var født i meg ved den Heilage Ande, så for meg gjaldt det kjærleiksforholdet mellom mann og kvinne. Så at eg vedkjende mi tru på Jesus i denne samanheng opplevde eg som frigjerande og forløysande og når eg gjekk på gymnaset, vart eg frimodig og ivrig med det, eg byrja eg å lese meir i Bibelen sjølv og oppdaga at det stemte med Paulus si lære, Heb.3-4 og Peter sine ord om at dåpen er eit godt samvits pakt med Gud, med grunnlag i Jesu oppstode frå dei døde (1.Pet.3,20-22).

Eg byrja å gå i den Frie Evangeliske Forsamling og fekk oppleve at Jesus talt til meg, både gjennom tala og gjennom tyding av tungetale, det var litt rart og storarta for meg å få oppleve at hans om eg vart kjend med som min beste ven, når eg var ein liten gutunge, sat ved Faderens høgre hand og talte til meg frå himmelen. Han sa til meg at hans frelseverk er fullført og fullkome, så det var berre for meg å tru på det og ta imot i tru. Vi får kvile på grunnlag av Jesu fullførde frelseverk, vi skal feste blikket på han som er Guds Ord og trua sin opphavsmann og fullendar og snakke med han (Heb.12,1…). Slik har han fortsett med å tale til meg sidan også.

Eg gjekk på reallinja og opplevde det framleis som ein motsetnad mellom dette faglege og trua, vona og visjonen eg hadde fått i hjertet og det vart til at eg underpresterte. Når eg då byrja å studere realfag, vart denne motsetnaden dess tydelegare, eg klarde ikkje å kombinere dei to tenkemåtane, så det verka temmeleg misslukka. Men Jesus sa til meg at eg måtte lære å skilje mellom kva eg skulle gjere og kva eg måtte overlate til han å gjere, for det var han som gjorde sitt verk i mitt indre menneske, han var den som tok seg av mi sak og eg skulle komme til han med den. Derfor la eg den fram for leiinga i den kristne og karismatiske kyrkjelyden. For meg betydde det kvile på grunnlag av Jesus fullførde og fullkomne frelseverk. Den kvila er utgangspunkt for all teneste, så eg kan tene han med mitt liv, same enten eg er i kroppsleg arbeid, som fiskar, eller eg studerer realfag. Det frigjer meg til å bruke både mitt naturtalent og den nådegåva som Jesus gir meg ved sin Ande.

Jesus sa eg skulle komme til han med mi sak, overgi meg 100% til han og la han han ta seg av denne saka for meg altså. Han sa eg skulle sjå at han har sett fram for meg ei open dør som ingen kan lukke og invitert meg (Op.3,7-8). Hans frelseverk er fullført og fullkome, så ingen kan lukke den døra for meg. Han har betalt prisen for oss med sitt eige blod, det er billetten til himmelen, også når han kjem for å hente si blodkjøpte brud.  

Jesus sa til oss at det er berre ein måte folk kan verte frelste på og det er ved at hans namn vert løfta opp. Det er ein god grunn til at eg byrjar med å skrive om mi tru, bøn og von til han. Farisearane og dei skriftlærde lessa tunge byrder på folket, men Jesus gav dei kvile.

Matt.11,25 På den tid tok Jesus til ords og sa: «Eg lovar deg, Far, Herre over himmel og jord, fordi du har løynt dette for vise og vituge, men openberra det for umyndige. 26 Ja, Far, for dette var din gode vilje. 27 Alt har Far min overgjeve til meg. Ingen kjenner Sonen utan Faderen, og ingen kjenner Faderen utan Sonen og den som Sonen vil openberra det for.

28 Kom til meg, alle de som slit og har tungt å bera; eg vil gje dykk kvile! 29 Ta mitt åk på dykk og lær av meg, for eg er mild og mjuk i hjarta; så skal de finna kvile for sjelene dykkar. 30 For mitt åk er godt, og mi bør er lett.»

Her talar Jesus til oss om openberring og den openberringa er viktig for oss. Gud openberrar si frelse for oss i Kristus, ved sitt Ord og sin Ande, så den openberringa er viktig for oss, den er frigjerande og den gir oss visdom frå himmelen, den gjer alt mykje enklare for oss.

Når eg skriv om filosofihistoria vil de sjå at det er mange som har streva med å erkjenne kva som er sant og rett og så har dei trekt sine konklusjonar. Like vel han der vere fleire måtar å forstå det på. Eg trur på Faderen og Sonen, ser og opplever Guds rike og vil og kan forstå filosofihistoria utifrå det utgangspunktet. Poenget mitt er ikkje å lære folk å streve, men å vise at vi har løysinga, som gjer alt mykje enklare, så dei slepp å streve.

Det er ein åndskamp, då skal vi først og fremst vere defensive, kle oss i Guds fulle rustning, så skal vi også verte i stand til å gå meir offensivt til verks.

Vi opplever at livet er ein kamp for tilvære, men ved trua på Kristus får vi like vel komme inn til Guds kvile.

Når eg gjekk på gymnaset, oppdaga eg at trua og kjærleiken som Gud hadde gitt meg i hjertet høvde med Paulus si lære, lovnaden i Heb.3-4 om at når Ordet ved trua smelta saman med oss i våre hjarte, så skulle vi få komme inn til Guds kvile og Peter sine ord om at dåpen er eit godt samvits pakt med Gud på grunnlag av Jesu oppstode frå dei døde.  I følgje Paulus er Kristus hovudet for mannen og mannen er hovudet for kvinna og slik er Kristus hovudet for kyrkja som er hans brud. Han grunngav det både utifrå skapingssoga, syndefallet og evangeliet. Når det gjaldt skapingssoga, så tenkte eg meg at det høvde med naturvitskapen, med utviklingslæra, men den gav ikkje ei tilstrekkeleg forklaring. Sjølv om det hadde skjett ei utvikling, så var den like vel skapt av Gud. Han skaper framleis gjennom utvikling og vi må ta lærdom av det og verte med på det som han gjer, verte gjenstand for det som han gjer, slik vert vi betre i stand til å forstå korleis han opphavleg skapte. Dette har eg tenkt og filosofert mykje over sidan og konkluderer med at han skaper både momentant, som eit tydeleg under som gjer at der vert ei markert endring og at han skaper gjennom ei langsiktig utvikling. Men no gjer han like vel noko heilt nytt, som vi ikkje kan forstå utifrå det gamle, for den første Adam var ifrå jorda og vart til ei levande sjel, men den siste Adam er ifrå himmelen og har for oss vorte ei livgjevande ånd. Livet vart hardt for den første Adam, verda skulle vere forbanna for hans skuld, torn og tistel skulle ho bere, med sveitte i andletet skulle han ete sitt brød, inntil han for i jorda att, for mold var han og til mold skulle han verte. Det høver med korleis naturvitskapen med utviklingslæra beskriver livet på denne jorda, som ein kamp for tilværet. Gud kvilte den sjuande dagen etter alt sitt verk og dei var i hans kvile saman med han, men dei fall ut av den. Men ved trua på Kristus, den siste Adam, får vi komme inn att til Guds kvile, vi får kvile på grunnlag av Jesu fullførde frelseverk. Og eg hevdar dette er kjærkome for den naturfaglege interessa, for denne kvila gjev oss fred og ro til å utdanne seg i realfag og for dei som når lengst, å utvikle faga vidare gjennom forsking. Denne kvila vart vesentleg for at den nye naturvitskapen i det heile teke vart oppdaga.

For mitt vedkommande vart det då vesentleg å lære å skilje mellom kva eg skulle gjere og kva eg kunne og skulle overlate til Kristus å gjere og det vart vesentleg å innvie meg for Herren, for å oppleve at han gjorde sitt verk i meg og gjennom meg.

Livsanden og kjelda med det levande vatnet.

Eg har tidlegare skrive om dei fire vindane og tek med eit utdrag, sitat frå https://faith-and-entropy.com/2024/04/02/4-vindar-4-hestar-7-segl-7-basunar-og-7-skaler/ :

Sommaren 1983 reiste eg til Israel og var på kibbutzen Ayelet Hashachar i eitt år, bortsett frå ei kort periode, då eg var på ein kibbutz nær Jerusalem, for eg ville gå på møte i ei pinsekyrkje der. Men på eit møte kom der tungetale med tyding, der Jesus sa vi skulle gå ut i landet, han sa «You are the four winds, so go into the land and blow upon those bones». «You are» betyr både du er og de er og i denne samanheng er begge deler rett oversetting, så eg for tilbake til Ayelet Hashachar.

Vi skal prøve det på Bibelen, ja, så det er berre å slå opp i

Joh.3,5-21 ….

Er vi fødde på nytt, så skaper Gud oss i Kristus og eg trudde at då skaper han oss framleis i samsvar med 1.Mos.2, så eg trudde og von at han soleis ville gi meg ei frelst kvinne til kone. Dette har eg vorte sikrare på seinare.

Det vart ein åndskamp og det får vi forklaring på i Johannes Openberring. Vi skal kle oss i Guds fulle rustning og gå sigrande ut av kampen og gå sigrande ut av denne verda.

Esekiel 37.

Esekiel var profet medan Israels-folket var bortførde. Då profeterte han om at Gud ville gjere dei levande igjen og føre dei attende til landet sitt, så no ville dei fire vindane verke slik altså.

Esekiel.37,11 Herrens hand kom over meg, og i ånda førte han meg ut og sette meg ned i ein dal som var full av bein. 2 Han førte meg rundt ikring dei. Og sjå, det låg ei stor mengd med bein utover dalen, og dei var heilt turre. 3 Så sa han til meg: «Menneske, kan desse beina livna opp att?» Eg svara: «Herre Gud, det veit berre du.» 4 Då sa han til meg: «Tal profetisk over desse beina og sei til dei: De turre bein, høyr Herrens ord! 5 Så seier Herren Gud til desse beina: Sjå, eg lèt det koma livsande i dykk, så de livnar opp att. 6 Eg lèt det koma sener og kjøt på dykk og dreg hud over. Så gjev eg dykk livsande, og de livnar opp att. Då skal de sanna at eg er Herren.»

7 Eg tala profetisk som eg var føresagd. Og medan eg tala, tok det til å buldra og skjelva. Beina la seg innåt kvarandre, bein til bein. 8 Og medan eg såg på, kom det sener og kjøt på dei, og det drog seg hud over dei. Men livsande var det ikkje i dei. 9 Då sa han til meg: «Tal profetisk til livsanden! Menneske, tal og sei til han: Så seier Herren Gud: Kom, livsande, frå heimsens fire hjørne og blås på desse drepne mennene, så dei livnar opp att.» 10 Eg tala profetisk, som han baud meg. Då kom det livsande i dei, og dei livna; dei reiste seg opp og stod. Det var ein veldig hær.

11 Så sa han til meg: Menneske, desse beina er heile Israels-folket. Høyr kva dei seier: «Våre bein har turka inn; vår von har vorte til inkjes, det er ute med oss!» 12 Tal difor profetisk og sei til dei: Så seier Herren Gud: Sjå, mitt folk, eg opnar gravene dykkar og lèt dykk stiga opp or dei. Så fører eg dykk til Israels-landet. 13 De skal sanna at eg er Herren, når eg opnar gravene og lèt dykk, mitt folk, stiga opp or dei. 14 Eg gjev dykk min Ande, så de livnar opp att, og lèt dykk bu i dykkar eige land. Då skal de sanna at eg, Herren, har tala og sett det i verk, lyder ordet frå Herren.

Så dei fire vindane er livsanden som det er tale om allereie i 1.Mos.2,7, det er Guds Ande.

Daniel 7.

I Dan.7, ser vi at dei fire vindane sette storhavet i opprør, så det kom fire store dyr opp av havet. Kva var storhavet i opprør mot? Israel? Ja, for det første storriket hærtok Israel og bortførde folket.

Daniel.7,2 Daniel fortalde: Eg såg i eit syn om natta at dei fire himmel-vindane sette storhavet i opprør. 3 Fire store dyr steig opp or havet, og dei var ulike å sjå til.

SITAT SLUTT.

Vi ser at dei fire vindane er Guds Ande og er like fundamentalt for livet som den var i skapingssoga i 1.Mos.1, det er livsanden og er like fundamental for våre liv som når Gud bles livsens ande i nasa på mannen i 1.Mos.2, så han vart ei levande sjel. Den vart fundamental for alle desse fire store rika, som Daniel profeterte om. Eg ser det på bakgrunn av at gjennom Israel-folket og riket deira hadde Gud hadde allereie gjort namnet sitt kjent for nabofolka deira. Hans plan og vilje med dei var då at dei skulle vere hans folk og han skulle vere deira Gud, ja, at dei skulle vere hans born og det var ein åndeleg røyndom, sjølv om dei ikkje forstod det. «Mor Israel» var Guds kone, så borna hennar skulle vere hans born. Men det skjøna ho ikkje og vart ei hore, derfor vart landet hærteke og dei vart bortførde til Babylonia.

David sette i gang ei folketeljing, men det var ei tabbe, for Gud hadde då lova at han ville gjere så mange som stjernene på himmelen og sanden på havsens strand. Så mange at det ikkje var råd å telje altså. Ja, for ingen kan avgrense Guds Ande, når han gjorde namet sitt kjent for menneska, var det for å få dei til å vende om til han og kven veit vel kor mange i dei lavare samfunnslaga som gjorde nettopp det? Historieskrivinga er for det meste om ei herskande overklasse som gjerne vil vere stolte av sine avgudar, for også å forgude seg sjølve. Men det verka svært så overraskande når profeten Malakias talte om at andre folk bar fram offer til Israels Gud på ein rett måte, men det hadde levi-ætta slutta med.

Malaki.1,11 Frå lengst i aust til lengst i vest

er mitt namn stort mellom folkeslaga.

Alle stader brenner dei reine offer

som dei ber fram for meg;

for mitt namn er stort mellom folkeslaga,

seier Herren, Allhærs Gud.

…..

Når Jesus sa til meg at eg er dei fire vindane, så var det sjølvsagt ikkje berre meg, men også dei andre som var samla i denne karismatiske forsamlinga. Eg tenker meg også at dei er så fundamentale for folket i distriktet som eg kjem ifrå, Sunnmøre, som dei var for folka i desse fire store rika, for dei hadde vore så fundamentale for Israelsfolket og riket deira tidlegare. Kjelda med det levande vatnet er begge deler den Heilage Ande, vi opplever den på to måtar, som vatn og pust, først som kjelda som vella opp i Guds hage og så ved at Gud bles liv i oss ved sin Ande.

Dette ser vi heilt klart av

Joh.7,37 Siste dagen i høgtida, den store festdagen, stod Jesus fram og ropa: «Den som tyrstar, skal koma til meg og drikka. 38 Den som trur på meg, frå hans indre skal det, som Skrifta seier, renna elvar med levande vatn.» 39 Dette sa han om Anden dei skulle få, dei som trudde på han. For endå var ikkje Anden komen, av di Jesus endå ikkje var herleggjord.

Esekiel profeterte om at der sildra vatn ut under dørstokken i Guds tempel, så følgde han mannen med målesnora ut gjekk bekken og den vart djupare og djupare inntil han flotna. Det har Jesus kalla meg til og det fortel noko om kor stor Guds nåde er både for meg og folket, når eg går ut med den glade bodskapen. Her står ikkje noko om at han forkynte, poenget var faktisk ikkje at han sa noko som helst, men det var ein åndeleg røyndom som han opplevde. Av berre nåde  får vi oppleve fylden av den Heilage Ande så mektig at folk rundt oss også merkar det, då er det berre å vente på det lagelege høvet til å vedkjenne vår tru på Jesus for dei, ei lita helsing frå han kan vere nok for han til å gjere storverk, for han er med oss og den Heilage Ande bruker det vi seier. I ein travel kvardag kan det ofte vere slik at vi får ikkje seie stort anna enn ei kort lita helsing, derfor er det dess viktigare å vere vaken for å kjøpe den lagelege tid, med å seie velvalde ord, i samråd med den Heilage Ande.

Kvar i det gamle testamentet står det skrive at det skal strøyme levande vatn får våre liv?

Sitat frå https://blessings-from-heaven.com/2021/07/27/2021-07-11-filadelfia-ulsteinvik-kristus-elsker-oss-kyrkjelyden-er-kristi-brud-sa-ho-svarar-pa-hans-kjaerleik-med-a-elske-han/ :

2021.07.11. Filadelfia Ulsteinvik. Vitnemøte. Kjelda med det levande vatnet.

Det var vitnemøte og eg var fram og sa nokre ord.

Mitt innlegg.

Jesus gir oss det levande vatnet og det blir i oss ei kjelde som veller opp til evig liv. Frå den som trur på han, skal det som skrifta seier renne straumar av levande vatn. Joh.4,14 & Joh.7,27-39. Kvar står det skrive?

Salomos Ordtøke 4, 23 Ta vare på hjartet framfor alt,
          for livet går ut frå det.

Salomos Ordtøke 5,15 Drikk or din eigen brunn,
        rennande vatn or di eiga kjelde!
    16 Lat ikkje kjeldene dine renna ut på gata,
        bekkene dine strøyma på torg og plassar!
    17 Du skal ha dei heilt for deg sjølv
        og ikkje dela dei med andre.
    18 Då skal kjelda di vera velsigna.
        Gled deg over din ungdoms kone,
    19 den elskelege hind, den yndefulle gasell!
        Fryd deg støtt ved hennar barm,
        lat alltid hennar kjærleik gjera deg ør!

Korleis kunne kona hans vere ei slik kjelde med vatn for han? Det måtte no vere ved at ho sjølv hadde fått innlagt vatn, for det er no Gud som er kjelda med det levande vatnet. Men det som står skrive her er at vi skal ikkje la kjelda vår fløyme på gater og torg. Så kvar står det skrive at frå våre liv skal det renna straumar av levande vatn?

I Esekiel 47 les vi om livets flod som sildra ut under dørstokken i tempelet. Profeten kunne vade ut i floda og då vart den djupare og djupare inntil han flaut. Så kan vi lese korleis det gjekk vidare:

Esekiel 47,8 Han sa til meg: «Dette vatnet renn til bygdene i aust og ned i Jordandalen. Når det renn ut i sjøen, vert det salte vatnet friskt.  9 Alle levande skapningar som det kryr av, skal få leva alle stader der denne elva renn. Det skal verta ei mengd med fisk. For når dette vatnet kjem dit, vert vatnet i sjøen friskt, så alt kan leva der elva renn ut. 10 Det skal stå fiskarar langsmed sjøen frå En-Gedi til En-Eglajim; og der skal dei turka garna sine. Fisk av ulike slag skal finnast der og i slike mengder som i Storhavet. 11 Men myrane og sumpane skal ikkje verta friske; av dei skal det vinnast ut salt. 12 På begge elvebreddene skal det veksa alle slag frukttre. Lauvet på dei skal ikkje visna, og frukta skal ikkje ta slutt. Kvar månad skal dei bera ny frukt; for vatnet dei får, skal renna ut frå heilagdomen. Frukta på trea skal vera til mat og blada til lækjedom.»

Dette er ein profeti om evangeliet og det talar om ei framtid. Der er utvilsomt mykje symbolbruk i dette, med åndeleg tyding. Men eg trur også at det fortel oss at det resulterte i økonomisk aktivitet i området.

Livets flod sildrar nok ut under dørstokken her også og så kan vi tenke på vårt eige distrikt, det har ei slik betydning for den økonomiske aktiviteten i vårt distrikt også. Så det har vorte mykje økonomisk aktivitet i denne regionen, ikkje minst i Ulsteinvik.

Livets flod sildra ut ved inngangen, under dørstokken, slik er det med den evangeliske forkynninga. Paulus sa at han ville ikkje vite av noko anna hos dei enn Kristus og han krossfest. Ordet om korset er ei Guds kraft til frelse for kvar den som trur. Det er Kristus som gir oss det levande vatnet, så det må vi ære og takke han for.

Tyding av tungetale.

Ei kvinne var fram og sa nokre ord, så kom ho med tungetale og ei anna kvinne kom fram og tyda det:

«Jeg ser deg og jeg vet om deg. Og jeg fryder meg over deg, jeg gleder meg over deg. Du er mitt barn og jeg elsker deg. Jeg har store planer for deg, jeg vil bruke deg, du er min tener og du er min venn og du er mitt barn. Du er min medarbeider i Guds rikes sak. Du er den som jeg sender ut for å fortelle til andre hva jeg har gjort. Du er min og du er kostbar i mine øyne. Du er dyrebar, jeg elsker deg, mitt barn. Og du kan tene meg fordi jeg elsker deg. Ikke fordi du må og ikke fordi det er plikt, men fordi du elsker meg, så kan du gi gjensvar med å si ja til kallet, si ja til det jeg kaller deg til, gå når jeg ber deg gå, tale når jeg ber deg tale, gjøre en god gjerning når jeg minner deg på det. Men gjør det fordi du er glad i meg, gjør det av kjærlighet, gjør dette som gjensvar på min kjærlighet til deg. Og da kan jeg fryde meg enda mer over deg.

Mitt hjerte blør for dem som ikke tar imot. Jeg er lei for alle de som bare forkaster mitt Ord. Det er en så stor høst som venter på å bli høsta inn. Det er så mange som lider, det er så mange som lengter, men ikke finner veien, det er så mange som søker på feil plass. Du må være med å veilede dem, du må være med å vise vei. Du må være med å kalle inn til mitt rike. Du må være med å frelse dem fra fortapelsen. Du må være med å gi dem håp og trøst og godhet, for menneskene trenger det i denne tid, enda mer enn før, de trenger min godhet, de trenger min kjærlighet. Og du skal bringe den, du skal gi det, du skal vise vei, du skal være den som veileder, du skal være den som blir brukt av meg til dette.»

Kvile, barnekår, fridom og presteteneste for alle som tek imot i tru. Då er det for oss våre mest fundamentale menneskerettar.

Gud elska verda så høgt at han sende Son sin, den einborne, så kvar den som trur på han ikkje skal gå fortapt, men ha evig liv. Alle som tok imot han gav han rett til å verte Guds born. Det er berre å ta imot i tru og komme inn i fridomen i barnekåret hos Gud. Når Ordet ved trua smeltar saman med oss i våre hjarte, får vi komme inn til Guds kvile, vi får kvile på grunnlag av Jesu fullførde frelseverk. Denne kvila er utgangspunktet for all teneste.

Synda skilde menneska frå Gud, det var vårt mest fundamentale problem. Men med eitt syndeoffer tok Jesus bort synda ein gong for alle. På det grunnlaget får vi komme inn att i samfunnet med Gud, Jesus bana vegen for oss inn i den himmelske heilagdomen, så vi får stige fram for nådens trone.

Heb.4,14 Sidan vi no har ein stor øvsteprest som har gått gjennom himlane, Jesus, Guds Son, så lat oss halda fast på vedkjenninga! 15 For vi har ikkje ein øvsteprest som ikkje kan ha medynk med oss i vår vesaldom, men ein som er prøvd i alt på same måten som vi, men utan synd. 16 Lat oss difor med frimod gå fram for nådens kongsstol, så vi kan få miskunn og finna nåde til hjelp i rette tid.

Slik er prestetenesta i den nye pakta og den gjeld alle. Det er ikkje trældom, men fridom. Alt dette er dei meste fundamentale menneskerettar som er mest verdifulle for alle og ein kvar og slik må det forkynnast, så det vert forstått rett. Det gir eit meiningsfullt og verdifullt liv for alle og ein kvar som tek imot i tru, vi får den Heilage Ande ved trua på Jesus av berre nåde, gratis, utan krav om gjerningar. Same enten det er  jødar eller heidningar, omskåren eller ikkje, træl eller fri, det kjem ikkje an på om du er «leg eller lærd», arbeidar eller akademikar. Du må komme slik som du er og ta imot som den som du er, det er og blir ei personleg sak og nettopp slik er det og blir det fridom for den einskilde. Du er kalla til å ta imot av berre nåde og når du tek imot kallet og tek imot brødet som Gud gir oss frå himmelen, så er du også utvalt. Du må ganske enkelt ta imot kallet for å få det som du er kalla til.

Joh.6,28 Då sa dei til han: «Kva gjerningar er det då Gud vil vi skal gjera?» 29 Jesus svara: «Dette er den gjerning Gud vil de skal gjera: Tru på han som Gud har sendt.» ….

54 Den som et min lekam og drikk mitt blod, har evig liv, og eg skal reisa han opp på den siste dagen. 55 For lekamen min er sann mat, og blodet mitt er sann drikk. 56 Den som et min lekam og drikk mitt blod, vert verande i meg og eg i han. 57 Liksom Faderen, den levande, har sendt meg, og eg har liv ved han, så skal òg den som et meg, ha liv ved meg. 58 Dette er det brødet som er kome ned frå himmelen; det er ikkje det som fedrane åt, dei som døydde. Den som et dette brødet, skal leva i all æve.» ….. 62 Kva så når de får sjå Menneskesonen stiga opp dit han var før? 63 Det er Anden som gjer levande; her kan menneske ingen ting gjera. Dei ord eg har tala til dykk, er ånd og liv.

Når du har teke imot kallet, så skal du også kunne seie og påstå at du er utvalt, det er noko du er utvalt til og du skal få komme inn i det.

Rom.8,19 Eg meiner at det vi må lida her i tida, ikkje er for noko å rekna mot den herlegdomen som ein gong skal openberrast og verta vår. 19 Alt som er skapt, lengtar og stundar etter at Guds born skal openberrast i herlegdom. 20 For skapningen vart lagd under forgjengelegdom, ikkje av eigen vilje, men etter hans vilje som gjorde det så. Likevel var det von, 21 for det skapte skal verta frigjort frå trældomen under det forgjengelege og få den fridom som Guds born skal eiga i herlegdomen. 22 For vi veit at all skapningen sukkar og lid som i føderier heilt til denne dag. 23 Og ikkje berre det, men jamvel vi som har fått Anden til fyrstegrøde, vi òg sukkar med oss sjølve og lengtar etter den dagen då lekamen vår skal friast ut, og vi får det fulle barnekåret. 24 For i vona er vi frelste. Men ei von som ein alt ser oppfylt, er ikkje noka von. Korleis kan nokon vona det han ser? 25 Men vonar vi noko vi ikkje ser, då ventar vi med tolmod. 26 På same måten kjem Anden oss til hjelp i vår vanmakt. For vi veit ikkje kva vi skal be om så vi kan be rett, men Anden sjølv bed for oss med sukkar som det ikkje finst ord for. 27 Og Gud som ransakar hjarto, veit kva Anden vil; for det er etter Guds vilje, det Anden bed om for dei heilage.

28 Vi veit at alle ting tener dei til gode som elskar Gud, dei han etter sin frie vilje har kalla. 29 Dei som han føreåt kjendest ved, dei har han òg føreåt etla til å verta forma etter biletet av Son hans, så han skulle vera den fyrstefødde mellom mange sysken. 30 Og dei som han føreåt etla til dette, dei har han òg kalla. Og dei han kalla, dei har han òg sagt rettferdige, og dei han har sagt rettferdige, dei har han òg herleggjort.

31 Kva skal vi så seia til dette? Er Gud for oss, kven er då imot oss? 32 Han som ikkje sparte sin eigen Son, men gav han for oss alle, kan han anna enn gje oss alle ting med han?

33 Kven vil klaga Guds utvalde? Gud er den som frikjenner. 34 Kven kan då fordøma? Kristus Jesus døydde, ja, meir enn det, han stod opp og sit ved Guds høgre hand, og han bed for oss. 35 Kven kan skilja oss frå Kristi kjærleik? Trengsle eller angst eller forfylging eller svolt eller nakenskap eller fare eller sverd? 36 Det står då skrive:

For di skuld vert vi drepne dagen lang,

vi vert rekna som slaktesauer.

37 Men i alt dette vinn vi meir enn siger ved han som elska oss. 38 For eg er viss på at korkje død eller liv, korkje englar eller krefter, korkje det som no er eller det som koma skal, eller noka makt, 39 korkje det som er i det høge eller i det djupe, eller nokon annan skapning skal kunna skilja oss frå Guds kjærleik i Kristus Jesus, vår Herre.

Bodskapar i dFEF i M40 i Oslo rundt årsskiftet 1990/91.

Jesus sa eg skulle tene han og tene himmelen og tene eit medmenneske, eg forstod det slik at det var henne som han gav meg til kjæraste og kone. Eg skal ikkje gå på måfå, men vere leia av han. Eg skal ikkje vere hale, men hovud. Det er ikkje sikkert dette var innspelt, så det er ikkje sikkert det er ordrett.

Søndag 2.12.90.

 I den første tid, så utvalde eg Abraham. Den utveljinga står fast enno i dag, ja til evig tid. Like fast står det at det var eg som utvalde min elska Son, Jesus. Og eg vil gjere det slik at nasjonane vender sine blikk på Israel. Og eg vender mine hender til nasjonane, dei er der biletleg tala utstrekte med innbyding til mine nådegåver, endåtil dei som ikkje vil ha noko med mitt namn å gjere, men som berre vil trakke det ned under føter, innbyr eg til fellesskap.

Og det var eg som utvalde deg. Og eg innbyr deg i dag til å innvie deg til teneste for meg. Du skal ikkje tene denne verda, men du skal tene himmelen. Verda og all si lyst forgår, men eg vil gi deg av dei himmelske verdiar og skattar, som er gull verd, og som aldrig forgår. Eg kallar deg no inn på vegen til det nye Jerusalem. Du skal sette di tru og tillit til meg. Kvar den som kallar på Herrens namn, skal verte frelst.

Du har høyrt det før, at eg er den som døyper deg med den Heilage Ande og eld. To gangar har du høyrt det, og tre gangar har eg talt til deg, og eg trykker no på åtvaringa sin knapp; i dag om du høyrer mi røyst, så forherd ikkje ditt hjerte. Eg vil sjølv komme og ta bustad i deg. I det høge og heilage bur eg, og hos den som er broten og nedbøygd i ånda.

Du skal ikkje føle deg vissen og kraftlaus i din kvardag, men alt du treng i dagane som ligg føre, det har du i meg.»

Søndag 9.12.90. TENESTA.

«Enten så tenar du denne verdens gud, det er Djevelen, eller så tenar du meg. Men du er min tenar, og du skal tene meg. Djevelen arbeider strengt no, for å hindre deg i å overgi deg heilt til meg. Eg venter på at du skal overgi deg heilt til meg, og innvie deg til teneste for meg. Eg har ikkje berre kalla deg til teneste, men eg vil også utruste deg til den teneste som eg har kalla deg til. Eg vil gi deg av slike himmelske rikdommar som du enno ikkje har fått del i. Eg har framleis min hugnad i menneska sine barn, og eg har min hugnad i deg.»

Søndag 23.12.90.

«Eg gjer sundknuste hjerter levande, og eg gjer ditt sundknuste hjerte levande. Eg bur i denne sundknusing. Eg gir deg den tru i hjertet som sigrar over verda, den overvinnande tru. Så når trua utvatnast og uttynnast hos mange, så har du ei sterk og levande tru. Du skal ikkje slås ned, men du skal vere ein overvinnar. Eg vil frigjere trua i deg, så du fritt kan bevege deg i Anden verden. Du skal ikkje knyte deg i hop og strype deg inne, men fritt bevege deg i Andens verden. Eg vil sjølv bu der inne og skape ekte glede og høgtid hos deg. Du skal betene meg og du skal betene eit medmenneske.»

Bodskapen tysdag.25.12.90, dFEF M40, Oslo.

«Når eg rører deg og beveger deg, så la deg bevege av meg. Når du rører saumen av mitt klesplagg, så får du erfare at der går ei kraft utifrå meg. Der er framleis nåde og styrke å hente hos meg. Eg er framleis den som fører di sak. Du skal ta til deg av mitt ord og glede deg over mitt ord, og styrkast ved det i ditt innvortes menneske.

Sjølv om du ikkje alltid ser meg, men føler at eg er langt borte, så er eg der. Det verk som er gjort i deg, det er det eg som har gjort ved mitt ord, det er ikkje grunnlagt på noko i deg sjølv, men det er grunnlagt på mitt ord. Det var eg som kalla deg ut av mørke, til mitt lys.

Denne verda held seg til bedrag og den let seg bedra, fordi den ikkje vil tru.

Når du framheld mitt namn og vedkjenner mitt namn for dine medmenneske, så har dette namnet den eigenskapen at det skaper tru der inne.

Du skal ikkje vere hale, men du skal vere hovud.»

…..

Møte i dFEF M40, Oslo, søndag 13.1.91.  Bodskap gjennom tyding av tungetale.

Formiddag:

«Du skal ikkje gå på måfå, men vere leda av meg. I dag om du høyrer mi røyst, så forherd ikkje ditt hjerte. Legg bak deg di fortid ein gong for alle. Ikkje la deg binde av di fortid. La deg fylle av min Ande, så det vert endå herlegare i denne siste nådetida. Når middnattsropet lyder:” Brudgomen kjem, gå han i møte, då vil dei som har kristen-namnet skiljast i to flokkar, ein flokk som går han i møte og ein flokk som ikkje gjer det. Derfor ville eg så gjerne at du skulle ha olje både på lamper og kanner.»

Kveld:

«I denne siste tid har Djevelen fare ned på jorda i stor vreide, for å plage mi menighet, for han veit at han har berre ei kort tid igjen. Enno idag fer mine auge utover heile jorda, for å sjå etter kven som let seg frelse, (lede, bruke), og det vert til sorg for mitt hjerte, når mennesker unndrar seg frå min kjærleik. Du skal ikkje vere nederlagsstemt, men du skal la deg fylle og vere sterk i det du ser hen til Golgata kors.»

Dei fire vindane, prestetenesta og tusenårsriket.

Eg oppdaga henne Reella hausten 1988, ho studerte realfag. Eg bad for henne og fekk bønnesvar, det vitna eg om 24.7.2022 og fekk oppleve at Jesus svar meg igjen. Søndag 2.12.1990 sa Jesus til meg og oss:

 «I den første tid, så utvalde eg Abraham. Den utveljinga står fast enno i dag, ja til evig tid. Like fast står det at det var eg som utvalde min elska Son, Jesus. Og eg vil gjere det slik at nasjonane vender sine blikk på Israel. Og eg vender mine hender til nasjonane, dei er der biletleg tala utstrekte med innbyding til mine nådegåver, endåtil dei som ikkje vil ha noko med mitt namn å gjere, men som berre vil trakke det ned under føter, innbyr eg til fellesskap.

Og det var eg som utvalde deg. Og eg innbyr deg i dag til å innvie deg til teneste for meg. Du skal ikkje tene denne verda, men du skal tene himmelen. Verda og all si lyst forgår, men eg vil gi deg av dei himmelske verdiar og skattar, som er gull verd, og som aldrig forgår. Eg kallar deg no inn på vegen til det nye Jerusalem. Du skal sette di tru og tillit til meg. Kvar den som kallar på Herrens namn, skal verte frelst.»

Prestetenesta i den nye pakt har som hensikt å stige fram for nådens trone og ta imot den Anden og det livet som Jesu gir oss frå himmelen av berre nåde, gratis, utan krav om gjerningar. Så vi vert fylt av den Heilage Ande og får oppleve at Jesus gir oss liv og overflod av liv. Vi tek imot nådegåver frå Gud.

Eg har studert realfag og fått sjå det som ei presteteneste i den nye pakta, i den søker eg sanninga i Guds ord og med den innstillinga kan eg også søke sanninga i realfag. Det er med to forskjellige metode og det må vi ha klart for oss. Israel har vorte eit teknologisk senter for verda og det er eit viktig poeng for meg at dei skal få sjå studiet av realfag og teknologi som å søke sanning i tråd med å søke sanninga i Guds Ord, gjennom prestetenesta i den nye pakt.

Jesus er vegen til Faderen, det er også vegen til det nye Jerusalem og Gud kalla meg inn på den vegen. Det er der oppe og så skal de komme ned på den nye jorda. Det er målet med prestetenesta. Men eg trur også det vert fruktbart for denne verda, ved at vi ber Faderen om å la riket sitt komme og la sin vilje skje på jorda slik som i himmelen. Som oppfylling av profetien om tusenårsriket. I det vert Israel ein føregangsnasjon, in tråd med kva han hadde utvalt Abraham til.

I Esekiel.37 las vi om dei fire vindane som bles på dei tørre beina, israelsfolket hadde mista si von, men dei fire vindane bles på dei og gav dei ny von, så dei skulle få stige opp frå gravene sine. Det veit vi er på grunnlag av evangeliet om Kristus. Det verkar som vi møter igjen denne profetien i

Joh.Op.20,4 Eg såg troner, og nokre sette seg på dei; dei fekk makt til å halda dom. Og eg såg sjelene til dei som hadde vorte halshogne fordi dei hadde halde fast på Jesu vitnemål og på Guds ord, og alle som ikkje hadde tilbede dyret eller biletet av det og ikkje teke merket på panna eller handa. Dei vart levande att og rådde saman med Kristus i tusen år. 5 Men dei andre døde vart ikkje levande før dei tusen år var lidne. Dette er den fyrste oppstoda. 6 Sæl og heilag er den som får vera med i den fyrste oppstoda. Over dei har den andre døden inga makt. Dei skal vera Guds og Kristi prestar og råda med han i tusen år.

Kanskje nokon vil innvende at her er det ikkje tale om dei fire vindane og dette er ei lekamleg og fysisk oppstode frå dei døde. Ja vel, men uansett må dei ha opplevt dei fire vindane her i livet, slik som symboltolkinga av Esekiel.37 fortel oss, for at dei skal få del i den første oppstoda.