Mi bønneteneste er ei presteteneste.

Mor mi lærde meg å be kveldsbøna mi, det var å påkalle Kristus som vår frelsar og Herre, be han frelse våre næraste og be for folket og landet og be Fadervår. Når eg var 9 år skjøna eg at frelsa var det motsette av å verte dåra og forførd slik som ved syndefallet, så eg byrja å be han frelse oss frå det, spesielt frelse kvinna frå det, dette kom som første prioritet og så byrja eg å be han gje meg ei frelst kvinne til kjæraste og til kone, som andre prioritet. Når eg bad slik merka eg at Jesus var meg nær, som min beste venn, så eg kan seie som det står skrive, at han var ein skugge ved mi høgre hand. 

Å be slik er det sentrale poenget med prestetenesta, i den nye pakt vart dette heilt klart. Jesus har vore trufast mot meg, han har aldrig forlete meg og eg har aldrig fornekta han. Eg får oppleve at Gud svarar meg frå himmelen gjennom sin Messias og den Heilage Ande. Eg har teke vare på Jesu ord, både det som er skrive i Bibelen og det han har talt til meg og minna meg om ved sin Ande i kyrkjelyden, heilt tilbake til 1990 og vel så det. Eg har sett det på grunnlag at det som står skrive i Bibelen. Og han har teke vare på det som eg har sagt og skrive. 

13.1.2024 Du har gått gjennom mykje smerte, men no skal det snu. Di løn vil bli stor. Profetisk bodskap ved Elin Therese Slotten.

«Du har gått gjennom mye smerte, men nå skal det snu. Din lønn vil bli stor. Du har gått gjennom mye mitt barn og fortsatt vært trofast. Du har hatt storm etter storm, men fortsatt trodd meg og søkt meg. Du har holdt fast, selv om det kostet deg alt av styrke. Du har bedt, du har fastet, du har grått og du har håpet! Selv om du ikke såg noe lys, selv om du ikke hørte min stemme, for lyden av stormen var så høy i ditt liv, så har du ikke veket av veien. Mitt elskede barn, du har holdt fast når andre ga opp! Du fortsatte å vise andre veien, selv når spørsmålene var så mange i ditt hjerte. Du sviktet aldri og fornektet meg aldri. Mitt barn, jeg har aldri forlatt deg ett sekund. Du har aldri vært alene eller glemt av meg! Hele himmelen vet ditt navn og din tro er sett og beundret i himmelen! Din lønn er umåtelig stor og den vil aldri bli tatt fra deg. Din kjærlighet til meg er nå prøvd og lutret i ild og mitt hjerte er uendelig berørt av din overgivelse og tro, selv gjennom dine mange tester og prøvelser. Du var aldri glemt, mitt barn. Du er viktig! Hvert eneste ord du har talt er skrevet ned. Jeg vil velsigne deg rikt, mitt barn. Mine løfter er sanne. Alt vil virke til det gode for deg. Det djevelen mente ødelegge deg med, vil jeg bruke mot han, for å ødelegge han! Han skal få betale for alt han har gjort mot deg. Vit mitt elskede barn at alle dine prøvelser kom ikke fra meg. Djevelen kommer for å ødelegge, myrde og stjele, men jeg kommer for å gi deg liv og det i overflod! Du vil få et liv i overflod så lenge du ikke fornekter mitt navn! Din lønn er stor mitt barn, og du vil få se min frelse over ditt liv og familie!»

Profetisk bodskap ved Elin Therese Slotten 18.3.2024.

«Jeg ser alt du har sagt og skrevet ned til meg, sier Herren, det holder jeg som min største skatt. Alt er bevart og tatt vare på hos meg. Du er dyrebar og viktig. Det du deler med meg om dine drømmer og lengsler er viktig for meg. Ikke tro for et øyeblikk at jeg ikke har hørt det eller sett det eller ikke bryr meg. Jeg elsker deg ufattelig høyt. Jeg lengter etter at du skal be meg om enda større ting. Nå er tiden inne for deg til å tørre å be meg om mer. Tro meg for mer enn det du kan se. Be meg om å vise deg hvor mye du er elsket av meg. Be meg om å vise deg de større gjerninger jeg har ment for ditt liv. Tro meg for mer. Rop til meg, så skal jeg vise deg store og ufattelige ting. Ting du ikke kjenner til. Be meg om å vise deg hva du skal tro meg for og jeg skal legge det på hjertet ditt. Jeg har fortrolig samfunn med de som frykter meg og jeg skal vise dem min pakt. Elia var et menneske under samme kår som du. Og han bad inderlig om at det ikke skulle regne og det regnet ikke på jorden i tre år og seks måneder. Ett rettferdig menneskes bønn virker med stor kraft. Dine bønner er viktig og de virker. Vær lydig til meg. Lydighet er betre enn offer. Jeg lengter etter at mine barn skal ha fellesskap med meg daglig, høre etter min ledelse og stemme, gå i takt med mitt hjerte. Ikke gå når det er en tid for å sitte, men gå i takt med mine tider og sesonger. Uten et nært, intimt forhold med meg er det umulig for deg å handle utifra mitt hjerte. Kom og sit tett inntil meg, hør mitt hjerteslag som slår for deg og jeg skal vise deg mine tider og veier for deg. Jeg har enda mye mer for deg, mitt elskede barn. Ha ikke det synlige for øyet, men det usynlige. For det synlige tar slutt, men det usynlige er evig. Nå er det tid for å tro meg for mer, også for deg.» 

2025.05.08. Profetisk bodskap: Jeg ønsker å gjenopprette din familie.

Jeg ser hvordan du har blitt såret av din familie… Tilgi dem og la meg ta meg av dem og ditt hjerte. Profetisk bodskap ved Elin Therese Slotten.

Hennar eigen opplesing: https://www.youtube.com/watch?v=-_GwDlPLzLE

Mi nedskriving:

«Jeg har sett hvordan du har blitt behandlet av din familie, jeg har sett din smerte og jeg ser dine sår. Jeg ser din frustrasjon og hvor mye det kostet deg å være god mot den som såret deg. Jeg er ikke blind overfor din situasjon jeg er en Gud som har inderlig medlidenhet med deg i dine prøvelser. Jeg ble også sviktet og misforstått av mine, jeg har blitt prøvd i alt, så jeg har inderlig medlidenhet og forståelse for din smerte, mitt barn. Djevelen har virkelig prøvd å splitte og ødelegge din familie, han kommer bare for å myrde, stjele og ødelegge. Han er en løgner og løgnens far, han har hvisket i ditt øre igjen og igjen, at det ikke er håp for din familie, det vil aldri bli bra, de vil aldri forstå eller de vil aldri bli frelst. Men det er en løgn, ingenting er umulig for meg, sier Gud. Frykt ikke, bare tro, jeg kan gjøre hva som helst gjennom hvem som helst. Jeg kan snu hver situasjon opp ned på en dag. Jeg er mektig og ingen er for vanskelig for meg å forandre. Bare be til meg og ha tro, mitt barn, til hva jeg kan gjøre. I dag er dagen for å tilgi din familie, for at de ikke elsket deg som du trengte, for at de ikke forsto deg og tok imot deg som du trengte så sårt. Tilgi dem og la meg ta meg av dem og ditt hjerte. De kan ikke elske deg som jeg kan, de kan ikke forstå deg sånn som jeg kan. Jeg vil aldri svikte deg min elskede, jeg vil aldri slippe deg eller forlate deg, fortsett å be for din familie og gi dem til meg. La meg bære dem i min sterke hånd, jeg vil høre din bønn for din familie og jeg vil etterjage dem, hvis du velger å tilgi og velsigne og ikke forbanne dem med dine ord. Jeg elsker alle i din familie og dere som familie er viktig for meg, jeg har en plan også for dere. Amen.»

Den første tanken var den beste.  Gjenoppretting.

Far var styrmann i utanriksfart og sa at den første ideen om navigering oftast var den rette. Vi er så heldige at vi ha vokse opp i ein kristen heim, i ei kristen kyrkje, så vi kan seie at slik er det elles i livet også, at den første tanken er den rett.

Far var styrmann og meinte at den første ideen oftast var den rette.

Far vår reiste som styrmann i utanriksfart, så han kunne vere lenge vekke. Eldste bror min, Ove, har fortalt meg at han sa når han stod overfor oppgåva med å navigere skipet i tronge farvatn, med annan skipstrafikk, så var det oftast slik at den fyrste tanken eller ideen han fekk oftast var den rette. Vel og bra, då var det berre å velje den og så halde fram med å kontrollere seglasen vidare, med observasjonar og utrekningar. Vi kunne tenke oss at han også vurderte ei anna moglegheit, men skulle han byrje å rekne på den også, for så å vurdere dei opp mot kvarandre, så vart der ikkje tid til det. Han måtte bestemme seg for den beste moglegheita han såg, for å nytte den medan der framleis var tid til det.

Eg har snakka med eit par karar i nabobygdene, som var på sjøen i lag med han. Den eine sa at det var han som lærde han opp til å verte sjømann, på eit halvt år. Han fortalde spesielt om ein gong dei segla opp Mississippi, der er sandbankar som flyttar på seg og så er der straum. Den andre fortalde at når han kom ombord, vart sikkerheita mykje betre, han vart sjølve sikkerheita ombord. Når dei låg ved kai, var det vanleg at mannskapet var i land og festa og drakk vel mykje alkohol. Det hende at nokon ramla på sjøen i fylla, men då var han helten som berga dei. Ein gang han hoppa uti for å berge ein kar, fekk fylliken panikk og ville berre klatre opp på hovudet hans, så han sjølv måtte kjempe for livet for å få kontroll på han. Når dei kom opp på dekk, sette far min seg for å puste ut, men skipperen sa det var best han reiste seg og gjekk nokre runder på dekket, det var tryggast for hjertet altså. Han fortalde visst også ein gong han redda ein som allereie var bevisstlaus, då heldt han seg fast i kai-karet med ei han og holdt den andre i den andre handa, medan han ropa om hjelp, det gjekk ein halv time, før nokon oppdaga det og kom til hjelp.

Eg ville ikkje lese lekse.

Eg var allergisk og var innlagt på sjukehus i ein heil månad, for å ta sprøyter, det skulle visst verke som vaksine. Då vart eg liggande etter i undervisninga og så vidt eg hugsar var det omlag på den tida eg gjekk i tredje klasse på barneskulen, sikkert tidleg i skuleåret og det var på den tida eg ikkje ville lese lekse, eg ville heller vere ute og leike. Eg kan forklare det med at eg var realist, så eg var ikkje særleg interessert i å lese det andre hadde dikta, eg ville heller vere ute og oppleve noko sjølv. Mor mi hadde sikkert fått brev frå læraren om at eg hand etter, så ho sette meg til å lese lekse ved kjøkkenbordet, medan ho høyrde på. Om eg prøvde å spørje henne om noko, sa ho berre les. Då var ho streng.

Når far min kom heim frå sjøen, kravde han at eg skulle lære bibelsoga, så han spurde meg i den. Noko anna brydde hans eg ikkje om. Det var no heilt greitt for meg, av to grunnar, for det var noko som verkeleg hadde skjett, det var ikkje berre noko som menneske hadde dikta. Og så var det vesentleg for vår frelse og det var viktigast. Eg gjorde det til ein vane å lese bibelsoga. På skulen kunne ein elev verte spurde i bibelsoga og då skulle eleven stå ved pulten og fortelje den. Det sette eg mi ære i.

På storeskulen fekk vi naturfag også og det likte eg, eg likte matematikk også og hadde talent for det, det vart særleg tydeleg når eg byrja på ungdomsskulen (7.klasse). Eg har trutt på Jesus samtidig som eg har vore realist sidan eg var ein liten gutunge til tider har eg kjent det som ei dobbeltrolle eg ikkje har vore heilt komfortabel med, men i det eg let meg forsone med Gud på evangeliets grunnvoll, trur eg at eg får det til å stemme. 

Vi var smågutane som var gode vener, men som også krangla og slost, då var det bra vi var opplærde til å tilgi kvarandre.

Far vår var styrmann i utanriksfart og var lenge borte, mor vår dreiv garden ved hjelp av oss, då vart eldste bror min, Ove, på mange måtar sjefen, han er 8 år eldre enn meg. Bror min, Arvid, er eit og eit halvt år eldre enn meg, men vi var lenge like store av vekst. Vi vart kalla smågutane, vi leikekameratar og skulle forsvare kvarandre på barneskulen. Men heime vart det også mykje krangling og slåsting mellom oss, han var aggressiv og vart fiendtleg til meg, så eg vart ofte skuffa, for eg hadde då venta at vi skulle vere gode vener. Det var ofte tryggande for meg at Ove var der og kunne ordne opp.

Eg hugsa ein gong Arvid snakka om hemn og eg svarde eitt eller anna om hemn. Farmor høyrde det og irettesette oss, slikt prat ville ho ikkje vite av. Nei, for vi var då opplærde i kristendom og der er tilgjeving viktig. Slik gav den oss ein ny start, så vi skulle vere venner igjen. Men etter mange slike skuffelsar innsåg eg då etter kvart at det eg trengde var nettopp ei frelst kvinne til kjæraste og kone, slik som eg hadde bedt om sidan eg var 9 år. Eg forstod også at denne rivaliseringa mellom meg og han kunne forklarast som den naturlege kampen for tilværet, den biologiske forklaringa er kampen om kvinna. Menneske vert samanlikna med andre dyr, der hanndyret markerer sitt revir og forsvarar det. Men då er det også slik at hanndyret forsvarar sin familie og dei forsvarar kvarandre. Dei som veks opp som søsken forsvarar kvarandre, så brør kan forsvare eit felles revir, slik er det ofte hos dei store kattedyra. Om ein av brørne mine fekk seg ei kone, så skulle eg verdsetje det og om eg fekk meg ei kone, så skulle dei verdsetje det. Den biologiske forklaringa på dette er at vi genetisk sett er nokså like, sjølv om vi også er noko ulike, så vi har liknande interesse av å vidareføre desse genane til neste generasjon. Ja, det er då det naturlege oppdraget, i tråd med at Gud velsigna menneska og sa dei skulle vekse og aukast og legge jord under seg. 

Men eg hadde eit poeng til, eg var opplærd til å påkalle Kristus som vår frelsar og Herre og be han frelse mine næraste. Så det var første prioritet. Etter kvart skjøna eg at frelsa var det motsette av å verte dåra og forførd slik som ved syndefallet, så eg byrja å be han om å gi meg ei frelst kvinne til kone, som andre prioritet. Slik heng det åndelege og det naturlege sama, så å be slik var viktig for samhaldet i familien. Ja, det var viktig for ekteskapet og slik vart det viktig for familien også, så var det og slik er det, frå generasjon til generasjon.

Det er klart at dersom vi hadde fortsett å krangle og slost slik som vi gjorde som smågutar, når vi vart større og sterkare, så hadde det vorte farleg. Etter kvart vart det klart at eg vart den største og sterkaste og det vare ein gong eg sa det til dei at det var derfor det hadde vorte fredelegare i huset, fordi eg var eigentleg fredeleg av meg. Det hende nok at tanken på å hemne eit kvart kom til meg, men mi tru på Jesus forbaud meg det og det er eg glad for, det kan eg takke han for.

Tilgjevinga heng saman med omvending, vi kan seie det slik at nåden og tilgjevinga gir oss moglegheit til omvending, til å vende tilbake til den første tanken, som var den rette og så byrje å tenke nytt utifrå den. 

På barneskule og ungdomsskule.

Bror min, Arvid var eitt og eit halvt år eldre enn meg, vi hadde lenge same soverom, på øvsteloftet. Mor vår lærde oss å be kveldsbøna, det var å påkalle Kristus som vår frelsar og Herre, be han frelse våre næraste og be for folket og landet og be Fadervår. Når han byrja på «storeskulen», fjerde klasse på barneskulen, fortalde han om stygg mobbing på skulen, det hadde med seksualiteten å gjere. Dette problemet vart eit bønneemne for oss. Då var eg  9 år og byrja å be meir sjølvstendig, utan at ho leia oss i bøna. På den tida skjøna eg at frelsa var det motsette av å verte dåra og forførd slik som ved syndefallet, så eg byrja å be han frelse oss frå det, spesielt frelse kvinna frå det, dette kom som første prioritet og så byrja eg å be han gje meg ei frelst kvinne til kjæraste og til kone, som andre prioritet. Når eg bad slik merka eg at Jesus var meg nær, som min beste venn, så eg kan seie som det står skrive, at han var ein skugge ved mi høgre hand. 

Når eg kom i storeskulen vart det mykje erting, for det meste ved at ein gut vart erta på grunn av eit kjærleiksforhold til ei jente, noko som dei fann på for å erte han, det var visst spennande underhaldning, det kunne verte kjedeleg og slik sett trasig i lengda, men det var verre når det gjekk over i stygg mobbing. Typisk var det ein gjeng som slo seg saman mot den einskilde. Slik var sosialiseringa altså.

På den tida eg gjekk i 6. eller 7.klasse (ungdomsskulen) kom eg over noko kristen litteratur der det stod skrive at alle dei som tok imot han, gav han rett til å verte Guds born. Så eg tenkte over det og gjorde meg sjølv bevisst på at det var mitt standpunkt i mitt hjerte, sjølv om ingen andre visste det. Og så kom eg i hug korleis eg bad når eg var 9 år og byrja å be slik igjen. 

Eg visste det var viktig å vedkjenne mi tru på Jesus for dei andre, men det var eg redd for, eg ville i alle fall ikkje fornekte han, så eg valde berre å teie stilt om det. Men eg sa det til han i mi kveldsbøn og bad han fri meg frå den menneskefrykta, ja, for mor vår hadde då lært oss at vi kunne gå til han med alle våre problem, i staden for å komme med ferdigstøypte svar på problema. Det var ikkje ein svær dogmatikk, «dogmene» var enkle og gjorde oss forstandige og sette oss i stand til å tenke sjølvstendig.

Når eg gjekk på ungdomsskulen vart eg forelska i ei kristen jente, eg skreiv eit brev og fortalde henne det. Ho skreiv tilbake at ho ikkje følte noko for meg og at ho ikkje var kristen likevel, slutta på gå på møte i det Kristne Skulelaget og slo lag med ein annan gut i friminutta. Då skreiv eg tilbake at eg og trudde på Jesus og prøvde å overtale henne til å komme tilbake til han, eg skreiv at eg syntest eg såg henne for meg, men ho var i mørke, men passa ikkje inn der. Ho var heilt overraska over at eg var kristen og imponert over vitnemålet mitt, det verka, så ho vende seg til Kristus igjen. 

For meg var dette det laglege høvet for meg til å vedkjenne mi tru på Jesus, for det stemte med trua, vona og kjærleiken Gud hadde gitt meg i hjertet. Eg vedkjende Jesus namn i den samanhengen, då sa eg sanninga som set oss fri, nettopp i den samanheng, altså. Eg merka at kjærleiksforholdet mellom Kristus og hans brud var født i meg ved den Heilage Ande, så for meg gjaldt det kjærleiken mellom mann og kvinne. 

Mor mi, til samanlikning med enka med salvekrukka.

På Maranata sitt landsstevne 2023, kveldsmøtet laurdag 15.7, var der ei gammal kvinne innleia med å minna oss om enka med salvekrukka. 

Enka hadde berre ei lita krus med olje, men i tru på profetens ord og dermed på Guds Ord, henta ho så mange tome kar i nabolaget som mogleg og byrja å helle oljen over i kara og det stoppa ikkje før alle kara var fulle. 

2.Kong.4,1 Ei kvinne som hadde vore gift med ein av profetsveinane, ropa ein gong til Elisja: «Mannen min, som var tenaren din, er død. Du veit at han var ein mann som hadde age for Herren. Men no kjem ein som han stod i skuld til, og vil ta begge sønene mine til trælar.»  2 Elisja sa til henne: «Kva kan eg gjera for deg? Sei meg kva du har i huset!» Ho svara: «Tenestkvinna di har ikkje anna i huset enn ei krus med olje.»  3 Då sa han: «Gå til alle grannane dine og lån deg kar, så mange tome kar som du kan få tak i.  4 Gå så inn og steng døra etter deg og sønene dine! Slå olje i alle desse kara, og set dei bort når dei er fulle!»
     5 Kvinna gjekk frå han, og ho stengde døra etter seg og sønene sine. Dei bar kara bort til henne, og ho slo olje i dei.  6 Då kara var fulle, sa ho til ein av sønene: «Lat meg få eit kar til!» Men han svara: «Her er ikkje fleire.» Då heldt oljen opp å renna.  7 Ho gjekk og fortalde dette til gudsmannen. Han sa: «Gå av stad og sel oljen, og betal skulda di! Så kan du og sønene dine leva av det som vert att.»

Oljen er symbol på den Heilage Ande. No er Maranata på internett, Facebook og samarbeider med Visjon Norge, slik får dei som denne enkja sette fram mange tome kar, ja, mange fleire enn henne. Gjennom Facebook når det meg også, det takkar eg Jesus for.

Mobbinga på «storeskulen» forklarar eg som eit krav om å gjere borna til trælar, til samanlikning med han som kom for å gjere dei to sønene til enkja til slavar. Det problemet vart eit bønnemne for mot mi til samanlikning med denne enkja, det var å be for oss, men også for bygdafolket. Ho hadde lært oss å be kveldsbøna og heldt fram med det, det var å påkalle Kristus som vår frelsar og Herre, be om frelse for mine næraste og for bygdafolket, be for folket og landet og så be Fadervår. Eg samanliknar det med enka som sette fram tome kar for å fylle dei med olje.

Gymnaset, evangeliet og vitskapen.

Når eg byrja på gymnaset oppdaga eg at det stemte med Paulus si lære og lovnaden om at vi skulle få komme inn til Guds kvile (Heb.4-5). Så eg vart frimodig med å vitne om mi tru og vart ivrig med det. Når eg byrja på gymnaset, byrja eg å gå i den Frie Evangeliske Forsamling og fekk oppleve at Jesus tala til meg frå himmelen både gjennom tala og gjennom tyding av tungetale. Det har han helde fram med sidan, i pinsekyrkjer og i Maranata også. Det sentrale i dette er at hans frelseverk er fullført og fullkome, det er berre å ta imot i tru og takke han for det.

Det var Sanninga i Guds Ord som sette meg fri til det, så når eg gjekk på gymnaset, vart eg frimodig med å vitne om mi tru på Jesus. Eg oppdaga at det stemte med Paulus sine ord om at Kristus er hovudet for mannen og mannen er hovudet for kvinna og slik er Kristus hovudet for kyrkja som er hans brud. Han grunngav det både med skapingssoga og evangeliet. Det stemte med det som står skrive i Heb.3-4 om at når Ordet ved trua smeltar saman med oss i våre hjarte, får vi komme inn til Guds kvile. Og det stemte med det Peter skreiv om det gode samvits pakt med Gud med grunnlag i Jesu oppstode frå dei døde (1.Pet.3,20-22).

Eg tenkte meg at sidan det stemte med skapingssoga, så stemte det med vitskapen også og då var det naturvitskap eg tenkte på, det var i alle fall først og fremst det, sidan eg gjekk på reallinja og tenke som ein realist. Det er ikkje godt å forstå korleis naturvitskapen og skapingssoga skulle stemme overeins, det er klart at då måtte det symboltolking til og det har eg skrive mykje om seinare.

Eg kom i same klassa som Arvid, sidan eg var i første kullet med ungdomsskule og vi begge valde reallinje. Vi hadde ein kvinneleg lærar i kristendom og ein gang gav ho oss ei lekseprøve som bar preg av trusvedkjenning og/eller spørsmål om den kristen trua kunne sameinast med vitskapen. Eg skreiv i alle fall om at eg meinte den kristen trua var sameinleg med mykje av utviklingslæra. Når vi fekk igjen prøvene gav ho nokre rare karakterar, beste karakter var pluss og dårlegaste var minus og så var der to karakterar som var noko midt i mellom, ved at det ein streket på plussen mangla, om det var det som peikte ned som var borte, så var det litt betre enn om den som peikte opp var borte (dersom eg hugsar dette rett då). Ho kom først med prøva til bror min og spurde om det var meg, nei, sa eg, det var han som sat rett framfor meg. Så var eg den andre som fekk att prøva. Og vi fekk vite at vi var dei einaste som fekk pluss, han fekk eit større pluss eg eg. Eg vart noko overraska, men skjøna at det hadde seg slik at det var noko vi hadde dikutert.

Sjølv om eg trudde og meinte at slik var det, var eg litt usikker på om mi tolking og forståing av det var rett, korleis kunne eg verte sikker? Vi søker sanninga på evangeliets grunnvoll, slik at den set oss fri, vi søker det som er sant og rett, slik at det retter på både vår tenking, tale og handling. Ved syndefallet spora menneska av, slik at dei tenkte feil, sa det som ikkje var sant og gjorde feil. Slike erfaringar er ikkje eigna til å underbygge sann vitskap med. Så det var bra at evangeliet vart forkynt først, så det rydda vegen for den moderne naturvitskapen.

Eg har berre vorte meir og meir overtyda om at Sanninga i Guds Ord, både i skapingssoga og i evangeliet, er mest fundamental og vi treng den også til å verne sann og ekte vitskap frå det som ikkje er sant og rett, ja, den kan rettleie vitskapen vidare. Kva elles skulle kunne gjere det? Den forstandige innsikta som vi er fødde med, må vi uansett bruke, med den skulle vi vel også kunne vurdere kva som gir god rettleiing.

Når det gjeld vårt liv på jorda og spesielt når det gjeld kjærleiksforholdet mellom mann og kvinne, blir det eit spørsmål om kva som er eit rett liv og kva som ikkje er det, men som er synd og kva som ikkje er det. Bibelen seier at vi alle er syndarar på grunn av syndefallet. Lova kom ved Moses, men nåden og Sanninga kom ved Kristus, så sanninga skal setje oss fri. Det er ved at vi vert tiltrekt av hans herlegdom, den herlegdomen han har frå Faderen, sidan han er Guds Son.

Joh,1,1 I opphavet var Ordet, og Ordet var hjå Gud, og Ordet var Gud.  2 Han var i opphavet hjå Gud.  3 Alt vart til ved han, og utan han vart ikkje noko til av det som har vorte til.  4 I han var liv, og livet var ljoset for menneska. 5 Og ljoset skin i mørkret, men mørkret tok ikkje imot det.

6 Det stod fram ein mann, send av Gud; Johannes var namnet hans.  7 Han kom for å vitna; han skulle vitna om ljoset, så alle kunne koma til tru ved han. 8 Det var ikkje han som var ljoset, men han skulle vitna om ljoset.

9 Det sanne ljoset som lyser for kvart menneske, kom no til verda.  10 Han var i verda, og verda har vorte til ved han, men verda kjende han ikkje. 11 Han kom til sitt eige, og hans eigne tok ikkje imot han. 12 Men alle som tok imot han, dei gav han rett til å verta Guds born, dei som trur på namnet hans.  13 Dei er ikkje fødde av kjøt og blod, ikkje av menneskevilje og ikkje av manns vilje, men av Gud.

14 Og Ordet vart menneske og tok bustad mellom oss, og vi såg hans herlegdom, ein herlegdom som den einborne Sonen har frå Far sin, full av nåde og sanning.  15 Johannes vitnar om han og ropar ut: «Det var om han eg sa: Han som kjem etter meg, er komen framom meg, for han var til før meg.»

16 Av hans fullnad har vi alle fått, og det nåde over nåde.  17 For lova vart gjeven ved Moses; nåden og sanninga kom ved Jesus Kristus. 18 Ingen har nokon gong sett Gud; men den einborne, som er Gud, og som er i Faderens fang, han har synt oss kven han er.

Så eg kom til at skapingssoga stemte med naturvitskapen og dermed med mesteparten av utviklingslæra. Gud er suveren over det han har skapt og det er Son hans Jesus Kristus også og hans frelseverk, det er fullført og fullkome. Bodskapen min er kort sagt at Gud forsona verda med seg sjølv ved at han let Son sin, Jesus Kristus, døy på eit kors i staden for oss, for å sone all verdens synd. På det grunnlaget får vi komme inn i eit slikt forhold til han, som menneska var før syndefallet, men no er Kristus den siste Adam, som er ifrå himmelen og som for oss har vorte ei livgivande ånd. Og så seier eg at det gjeld meg også, eg har bedt han gi meg ei frelst kvinne til kone og trur han vil gi meg det. Eg har endåtil formulert det slik at han allereie har gitt meg det. Han gir meg det som Golgata kors allereie har gitt meg, det som hans blod allereie har gitt meg, så han vil fylle meg til overflod med det som er fullkome. 

Jesu gir meg ånd og liv frå himmelen og vekker meg opp til liv i samfunn med seg og Faderen og så gir han meg ei frelst kvinne til kone ved at han gir henne også ånd og liv frå himmelen og vekker henne opp til liv i samfunn med seg og Faderen.

Universitetet og vitskapen, mi tru og min filosofi.

Fysikklæraren vår på gymnaset sa at når vi gjer eit eksperiment og finn at den matematiske formelen ikkje passar til å beskrive prosessen, så går vi berre til matematikken og finn ein ny formel og prøvar den i staden. Utan å problematisere noko over det altså. Soleis samanlikna eg mi tru på Jesus med matematikken, den er eit utgangspunkt eg har å tenke utifrå, ved nåden Gud gir oss i Kristus kan eg stadig vende tilbake til utgangspunktet og tenke utifrå det. 

Synda gjorde dette vanskeleg og problematisk, den skilde menneska frå Gud, men med eitt offer tok Jesus bort synda ein gong for alle, på det grunnlaget får vi atter komme inn i samfunnet med den levande og sanne Gud, som er ånd, så vi får oppleve det.

1.Joh.1, Dette er den bodskapen vi har høyrt av han og forkynner for dykk: Gud er ljos, og det finst ikkje mørker i han.  6 Seier vi at vi har samfunn med han, men ferdast i mørkret, då lyg vi og fylgjer ikkje sanninga.  7 Men dersom vi ferdast i ljoset, liksom han er i ljoset, då har vi samfunn med kvarandre, og Jesu, hans Sons blod reinsar oss for all synd.

8 Seier vi at vi ikkje har synd, dårar vi oss sjølve, og sanninga er ikkje i oss.  9 Men dersom vi sannar syndene våre, er han trufast og rettferdig, så han tilgjev oss syndene og reinsar oss for all urettferd.  10 Seier vi at vi ikkje har synda, gjer vi han til lygnar, og hans ord er ikkje i oss.

Når vi bøyer oss for Kristus og vedkjenner vår synd for han, så reinsar han oss frå synda, så vi får komme inn att i samfunnet med den levande og sanne Gud, som er ånd, så vi opplever det og får åndeleg og rasjonell innsikt ved Guds Ande og Guds Ord

Vi får rasjonell og åndeleg innsikt ved Guds Ord og Guds Ande. Rasjonell betyr fornuftig og logisk, forstandig altså, men her må vi prioritere å tru med hjertet, så vi lærer å forstå med hjertet. Då blir det venteleg fruktbart for hjerna sin forstand også, forstanden som vi brukar når vi studerer realfag. Slik som vi brukar ordet «hjerte» her, så har det også med hjernefunksjonar å gjere, i den sentrale og nedre del av hjerna.

Når eg byrja å studere realfag og tok eksamen filosofikum, oppdaga eg at det hadde vore ein lang diskusjon før dei kom fram til at metoda i realfag var hypotetisk deduktiv, så det var slik som fysikklæraren sa, at det var berr å gå til matematikken og hente ein formel og prøve om den passa til å beskrive prosessen. Sidan har eg også oppdaga at dette høver med Kjøpenhamn-tolkinga av kvantefysikken.

Eg oppdaga også at rasjonalistane sin filosofi høvde med mi tru. Spesielt hadde matematikaren Pascal sagt omlag det som eg trudde og meinte, at den kristen trua var eit utgangpunkt som eg hadde å tenke ut ifrå. Vi kan velje det av eigen fri vilje, til samanlikning med at vi vel eit fag som vi vil studere. 

Sidan har eg rekna med at dette er som å ta av fruktene som veks på trea i Guds hage, vi må berre passe på å ikkje ta av frukta på kunnskapstreet, det skal stå der og vekse, men vi må ikkje ete av det. I staden skal vi velje å ete av frukta på livsens tre, det er ved å tru på Jesus. Slik også når eg studerte realfag, det var ikkje som å ete av kunnskapstreet og skulle heller ikkje verdet eller verte det.

2.Kor.11,2 For eg brenn av omsut for dykk, som Gud sjølv. Eg har trulova dykk med Kristus, og berre med han, så eg kan føra dykk fram for han som ei rein møy.  3 Men eg er redd at liksom ormen dåra Eva med sine svikråder, såleis skal òg tankane dykkar førast på avvegar, bort frå den ærlege og reine truskapen mot Kristus.

Omlag eit halvt år etter at eg byrja å studere realfag, talte Jesus til meg omlag slik: Du som fekk livet planta i deg, dette livet, det skal vekse. Det minna meg om at det var planta i meg ved Guds Ord allereie når eg var ein liten gutunge.

Jak.1, Dette må de vita, mine kjære brør: Kvar og ein skal vera snar til å høyra, men sein til å tala og sein til å harmast.  20 For harmen åt eit menneske fører ikkje til det som er rett for Gud. 21 Legg difor av all ureinskap og all vondskap, og ta viljug imot det ordet som er planta i dykk, og som har kraft til å frelsa sjelene dykkar.  22 De må ikkje berre høyra ordet, men gjera etter det, elles kjem de til å dåra dykk sjølve.  23 For den som høyrer Ordet og ikkje gjer etter det, han er lik ein mann som ser på andletet sitt i ein spegel: 24 Han ser på det, går sin veg og gløymer straks korleis han såg ut. 25 Men den som ser inn i fridomens fullkomne lov og held fram med det, han gløymer ikkje det han høyrer, men lever etter det. Han skal vera lukkeleg i si gjerning.

Leve i samfunn med Gud og få oppleve at han gjer noko nytt frå generasjon til generasjon.

Verte Guds born og Guds medarbeidarar.

Gud skapte menneska og velsigna dei og sa at dei skulle formeire seg og legge verda under seg. At han velsigna dei betydde også at dei skulle leve i samfunn med han og få oppleve at han skapte noko nytt frå generasjon til generasjon. Slik fekk dei utvikling og framgang, Gud skapte gjennom utvikling og det høver for ein stor del av utviklingslæra. 

Det var det rette, men dei braut med han, men menneska var ikkje som Gud og kunne ikkje gjere som han, dei var avgrensa. Om dei ovmoda seg og prøvde å gjere seg sjølve liksom Gud, slik som ved syndefallet, så straffa han dei for det. Soleis var det mange konge-rike som oppstod og gjekk til grunne og så påstod Gud at det var han som gjorde det heile.

No er vi forsona med Gud på grunnlag av at han let Son sin, Jesu Kristus, døy på eit kors i staden for oss. På det grunnlaget får vi komme inn i samfunnet med Gud igjen. Ved å verte fødde på nytt, av det levande vatnet og Guds Ande, får vi oppleve at Gud elskar oss og har omsorg for oss som sine born, så han oppseder oss og lærer er oss opp. Vi får oppleve at han gjer sitt verk med oss ved sitt Ord og sin Ande og gjer oss til sine medarbeidarar. Jesus gir oss liv frå himmelen som vi får å leve og han gir oss sin Ande, med den utruster han oss med nådegåver til å tene han, Gud styrker oss med si kraft til å ville og virke til hans velbehag. Vi fekk det ved trua på Kristus, av berre nåde, ved å ta imot han, bøye oss for han og ta imot og så var det berre å takke han for det i tru. Det må vi halde fram med.

Eg har bedt han gi meg ei frelst kvinne til kone og trur han vil gi meg det i samsvar med at han skapte kvinna av mannens sidebein og førde henne til han, så ho skulle vere ei hjelp som høvde for han. Då var det heilt klart at sjølv om mannen var sett til å dyrke og verne Guds hage og soleis var Guds medarbeidar, så kunne han ikkje bidra med noko som helst her, dette var så fundamentalt at det var heilt og fullt Guds verk åleine. Slik må vi lære å skilje mellom kva som er fundamentalt som Guds verk og kva som er vårt verk, som vi tener Gud med og som Gud vel og merke hjelper oss med. Gud gav mannen hjelp i form av ei kone og det var Guds verk åleine.

Eg skal søke Herren av heile mitt hjarte og heilhjarta halde meg til han, då ventar eg at han kjem meg til hjelp med si kraft og slik ventar eg at han gir meg hjelp i form av ei kone (2.Krøn.16,9).

Eg har bedt Jesus gi meg ei frelst kvinne til kjæraste og kone og trur han gir meg det i samsvar med skapingssoga i 1.Mos.2 og i samsvar med evangeliet.

Kristus velsigna småborna og sa at vi skulle la dei komme til han, for Guds rike høyrer slike til, dei vaksne måtte vende om og verte som born for å sjå det og ta imot det. Ved trua på Kristus får vi eit rett utgangspunkt å tenke utifrå, ved nåden Gud gir oss i han, får vi stadig vende tilbake til det utgangspunktet og tenke nytt utifrå det.

Eg kom altså til at det rette var å leve i samfunn med Gud, men no er Kristus den siste Adam som er ifrå himmelen og som for oss har vorte ei livgivande ånd. Ved å ta imot han får vi rett til å verte Guds born, Kristus er vegen til Faderen, ved å gå den vegen, kjem vi heim til Faderhuset, så vi får oppleve at Faderens elskar oss og har omsorg for oss som sine born. Slik får vi oppleve at han gjer noko nytt frå generasjon til generasjon.

Gud skapte Adam av jord frå marka og sette han til å dyrke og verne hagen. Det gav han meining med livet. Så ville Gud gi han ei hjelp som høvde for han, så han let ein djup søvn komme over han. Så skapte han kvinna av sidebeinet hans og førde henne til han. Då sa han at ho skulle kallast kvinne, for ho var teken av ein kar. Korleis kunne han vite det, han var då i djup søvn? Han måtte ha drøymt det. 

Til samanlikning trur eg Gud gir meg ei kone ved gjenfødinga, ho vert fødd på nytt av det levande vatnet og Guds Ande og det som er født av Anden er ånd. Så det er ein draum som Gud har gitt meg ved sin Ande. Ho er Jesu brud, soleis er ho hans draum, han elskar henne som si brud gjennom meg. For han er den siste Adam, som er ifrå himmelen og som for oss har vorte ei livgivande ånd, han er hovudet for mannen og mannen er hovudet for kvinna og slik er Jesus hovudet for kyrkja som er hans brud.

Så då skal det verte bryllaupsfest som også ber preg av Lammets bryllaupsfest, ja, det vert Lammets bryllaupsfest og det er viktig for meg at det vert fest for familien og slekta mi.

Abraham som føredøme.

At Gud skapte kvinna av mannens sidebein, betyr også at ho var av hans eige folk. Sidan han skapte henne slik, skulle mannen skiljast frå far og mor og halda seg til kona si. Det vart Abraham eit godt føredøme på, gud kalla han til å ta med seg kona si og fare til eit land som han ville vise han og gi han. Han trudde Gud og gjorde slik som han sa, så trua hans vart rekna han til rettferd. Gud lova han at i han skulle alle folkeslag velsignast, dei som velsigna han vert velsigna, dei som forbannar han vert forbanna. Denne lovnaden får vi oppfylt i Kristus.

Gud lova å gi han ein son med Sara, kona si og det skjedde først etter at dei var for gamle til det, som eit Guds under, fekk dei sonen Isak. Når han var voksen nok til å gifte seg, sende Abraham trælen sin tilbake til folket sitt, i heimlandet som han kom ifrå, for å finne ei kone til han. Eg høyrde ein gong ein predikant som talte over denne teksta og sa at denne trælen er symbol på den Heilage Ande si gjerning i våre liv.

1.Mos.24,1 Abraham var no gamal og langt oppi åra, og Herren hadde velsigna han i eitt og alt. 2 Då sa Abraham til den eldste trælen i huset, han som styrte med alt det han åtte: «Legg handa di i fanget mitt,  3 så vil eg ta deg i eid ved Herren, som er Gud i himmelen og på jorda, at du ikkje finn ei kone til son min mellom døtrene åt kanaanearane, som eg bur i lag med.  4 Men til mitt eige land og folk skal du fara og henta ei kone til Isak, son min.»  5 Trælen sa til han: «Men om no jenta ikkje vil fylgja meg hit til landet, skal eg då ta son din attende til det landet du er komen frå?» 6 Abraham svara: «Ta deg i vare så du ikkje fer dit att med son min! 7 Herren, Gud i himmelen, som tok meg bort frå farshuset og fedrelandet mitt, han som tala til meg og svor at han ville gje mi ætt dette landet, han skal senda engelen sin framføre deg, så du finn ei kone til son min der.  8 Men vil ikkje jenta fylgja deg, skal du vera løyst frå eiden. Far berre ikkje dit att med son min!» 9 Då la trælen handa si i fanget åt Abraham, herren sin, og svor på det.

Bodskapen til Johannes Døyparen og Jesu bodskap.

Sion Åheim, 20.3.2022. Tungetale ved Palma Åhjem, tyding ved Magnor Myklebust. Bodskapen til Johannes Døyparen.

Ja, seier Herren, endå ein gong har eg sendt ein av mine tjenarar til din stad, bringe lys, fred, frelse, glede og å samle mitt folk med meg, til vederkvegelse, til fornyelse, i ditt ekteskap, i din heim, … Og eg vil endå ein gong vende fedranes hjerte til barna og barnas sine hjerte til fedrane, så ikkje eg skal slå landet med bann, men til velsigning. Opne ditt hjerte vidt opp og ta imot det budskap, som endå ein gong blir sendt imot deg. Amen.

Salen Fiskå, 11.8.2022. Ta imot Jesus, ta imot Guds rike som små born.

Tungetale ved Palma Åhjem, tyding ved Oddleif.

Se, jeg står for døren og banker, sier Herren. Om noen hører min røst, så skal han opne og jeg skal komme inn til ham og holde nattverd med ham. Se, jeg står foran deg og banker på ditt hjerte og jeg vil så gjerne ha fellesskap med deg, mitt kjære barn. Jeg vil så gjerne komme, ikke som en hersker, men som en venn, som eg gjest som du ønsker velkommen. Jeg vil ikke trenge meg inn i livet ditt, men jeg vil og lengter etter at du skal ønske meg velkommen. For jeg har planer for deg, jeg ønsker å fortelle deg den vei du skal vandre videre. Du skal ikke se deg engstelig om, du skal ikke frykte, du skal ikke være redd, for jeg er med deg. Jeg skal ikke slippe deg, men jeg har lovt å være med deg alle dager. Jeg sender deg ut på spennende oppdrag, jeg sender deg ut i verden, og jeg lover å fornye det møtet; se, jeg er med deg alle dager, inntil verdens ende.  Ønsk meg velkommen inn i ditt liv og du skal få kjenne at jeg tar bolig i deg med hele min fylde, sier Herren.

Profetisk bodskap ved Magnor Myklebust.

(Eg rakk ikkje å spele inn byrjinga, tek det berre etter hukommelsen og bibelteksta), men det som kjem etter første komma, er innspelt)

«Der to eller tre er samla i mitt namn, er eg midt i blant dere. Uten at dere blir som barn, kan dere på ingen måte komme inn i Guds rike.»

Relevante Bibelvers.

Joel.3,1 Ein gong skal det henda

at eg renner ut min Ande over alle menneske.

Sønene og døtrene dykkar skal tala profetord;

dei gamle mellom dykk skal ha draumar,

og dei unge skal sjå syner. 

2 Jamvel over trælar og trælkvinner

vil eg renna ut min Ande i dei dagane.

Malakias.4,4 Kom i hug lova åt Moses, tenaren min,

den eg gav han på Horeb for heile Israel,

både føresegner og domsreglar. 

5 Sjå, eg sender profeten Elia til dykk

før Herrens dag kjem, den store og skræmande.  

6 Han skal venda fedrehjarto til borna

og barnehjarto til fedrane,

så eg ikkje skal koma og bannstøyta landet.

Luk.1,13 Men engelen sa til han: «Ver ikkje redd, Sakarja! Gud har høyrt bøna di. Elisabet, kona di, skal føda deg ein son, og du skal kalla han Johannes.  14 Han skal verta til glede og hugnad for deg, og mange skal gleda seg av di han er fødd. 15 For han skal vera stor i Herrens augo. Vin og sterk drikk skal han ikkje smaka, og heilt frå mors liv skal han vera fylt av Den Heilage Ande.  16 Mange i Israel skal han føra attende til Herren, deira Gud. 17 Sjølv skal han gå føre Herren med same ånd og kraft som Elia hadde. Og han skal venda fedrehjarto til borna, gje dei ulydige den hug som rettferdige har, og bu folket vel for Herren.»

Joh.1,9 Det sanne ljoset som lyser for kvart menneske, kom no til verda.  10 Han var i verda, og verda har vorte til ved han, men verda kjende han ikkje. 11 Han kom til sitt eige, og hans eigne tok ikkje imot han. 12 Men alle som tok imot han, dei gav han rett til å verta Guds born, dei som trur på namnet hans.  13 Dei er ikkje fødde av kjøt og blod, ikkje av menneskevilje og ikkje av manns vilje, men av Gud.

…….

29 Dagen etter ser han Jesus koma bort imot seg og seier: «Sjå, der er Guds lam, som ber verdsens synd!  30 Det var om han eg sa: Etter meg kjem ein mann som er komen framom meg, for han var til før meg. 31 Eg visste heller ikkje kven han var, men eg er komen og døyper med vatn så han skal openberrast for Israel.» 32 Og Johannes vitna: «Eg såg Anden dala ned som ei due frå himmelen, og han vart verande over han.  33 Eg visste heller ikkje kven han var, men han som sende meg for å døypa med vatn, han sa til meg: Den du ser Anden dalar ned imot og vert verande over, han er den som døyper med Den Heilage Ande. 34 Og eg har sett det, og dette er vitnemålet mitt: Han er Guds Son.»

Joh.3,27 Johannes svara: «Eit menneske kan ikkje få noko utan at det vert gjeve han frå himmelen.  28 De er sjølve mine vitne på at eg sa: Eg er ikkje Messias; men eg er send føre han. 29 Den som har brura, han er brudgom. Men venen hans, som står og høyrer på, gleder seg når han høyrer målet til brudgomen. Slik glede har eg no fått, og det i fullt mål.  30 Han skal veksa, eg skal minka.

Kommentar; Slik er den bodskapen eg har teke imot og som eg har å bringe vidare til andre.

Slik er den bodskapen eg har teke imot og som eg har å bringe vidare til andre. Sentralt i dette er altså at eg har bedt Jesus gi meg i frelst kvinne kjæraste og kone, det er inkludert i hans fullførde frelseverk, så slik sett kan eg tru at han allereie har gitt meg det.

Moses sa til Israels-folket at dei skulle vere Guds born, men var førebudde på at dei kom til å gjere opprør og verte bortførde frå landet sitt. Allereie rett før Jerusalems fall, profeterte Jesaja om at Gud gjer noko nytt.

Jes.43,18 Tenk ikkje på det som hende før,

gjev ikkje akt på det som eingong var!

19 Sjå, eg skaper noko nytt.

No gror det fram.

Merkar de det ikkje?

Ja, eg legg veg i øydemarka

og stigar i den aude hei. 

20 Dyra på marka skal æra meg,

både sjakalar og strutsar.

For eg gjev vatn i øydemarka,

lèt elvar renna i den aude hei,

så mitt utvalde folk kan få drikka. 

21 Det folket eg har skapt meg,

skal forkynna min pris.

Når dei då miskunna seg over dei igjen og let dei komme attende til landet sitt, skulle dei verte hjerteomskorne. Det ser vi allereie i Sak.3 der det vart sagt til øvstepresten Josva at han skulle sjå framover til at Gud let sin tenar Renning koma, på ein dag skulle skulda som kvilte på dette landet takast bort. Og i Sak.4, når det vart sagt til byggmeisteren Serubabel at det skjer ikkje ved hær eller makt men berre ved Guds Ande. 

Johannes Døyparen, alias Elia, skulle vende fedrehjarto til borna og barnehjarto til fedrane, det tydde på at der var ein generasjons-motsetnad som han utlikna og gjorde slutt på, så fedrane skulle ha godt hjartelag for borna og borna skulle ha godt hjartelag for fedrane. Men det var nok over mange generasjonar, for dei skulle komme i hug Moses og fornyinga skulle komme som ved profeten Elia. 

Likevel vart det ein motsetnad mellom det som var født av kjøt og det som var født av Anden, det som var født av Anden var det nye som skulle overta for det gamle (Joh.1,13). Den glade bodskapen er at Gud ville utgyte sin Ande over alt kjøt, då er det også viktig for oss å la Anden råde over kjøtet.

Jesus talte også om ein slik motsetnad.

Luk.14,25 Mykje folk fylgde med han, og han snudde seg og sa til dei:

26 Om nokon kjem til meg, må han setja det høgare enn far og mor, kone og born, brør og systrer, ja, sitt eige liv, elles kan han ikkje vera min læresvein.  27 Den som ikkje ber krossen sin og fylgjer etter meg, kan ikkje vera min læresvein.

28 Vil ein av dykk byggja eit tårn, set han seg ikkje då fyrst ned og reknar etter kva det vil kosta, om han har nok til å fullføra det? 29 For har han lagt grunnmuren, og ikkje er god til å gjera tårnet ferdig, då vil alle som ser det, gjera narr av han 30 og seia: «Denne mannen gjekk i gang med å byggja, men greidde ikkje å fullføra det.» 31 Eller om ein konge vil dra i krig mot ein annan konge, set han seg ikkje då fyrst ned og tenkjer etter om han med sine ti tusen mann er sterk nok til å møta den andre, som kjem mot han med tjue tusen? 32 Og er han ikkje det, sender han menn av stad og tingar om fred medan fienden enno er langt borte.

33 Såleis kan ingen av dykk vera min læresvein utan at han seier frå seg alt det han eig.

34 Salt er ein god ting. Men misser saltet si kraft, kan det då verta til salt att? 35 Det duger korkje i mold eller møk; dei kastar det ut.

Den som har øyro å høyra med, han høyre!